Binnenkort gaat de documentaire Houdt God van vrouwen ? van Emile van Rouveroy van Nieuwaal, in première. Graag zou ik, als hoofdpersoon in deze documentaire, wat toelichting willen geven.
Mijn bedoeling is zeker niet iemand te kwetsen, of mijn gemeenschap waar ik met plezier woon, aan de kaak te stellen. Ik wil gewoon een bijdrage leveren aan de maatschappelijke discussie die nu op politiek terrein, maar ook op het religieuze gebied plaats heeft met betrekking tot de positie van de vrouw. Het is mijn geloof dat daartoe aanzet, mijn stellig vertrouwen op het Evangelie, het immer levende water waarover onze Heere zo meeslepend spreekt. Ik sluit daarbij niemand uit. Ik spreek niet van OSM’ers, van Ons Soort Mensen zoals binnen onze reformatorische kring vaak wordt gebezigd, misschien niet meer luidkeels, maar dan toch binnensmonds. Daartegen keer ik mij. Daar wil ik tegen opkomen. Want het kan toch niet zo zijn dat alleen mijn religieuze traditie waaruit ik voortkom, de énige ware is, met uitsluiting van anderen? Dat is wat ik zoek.
Tijdens die zoektocht maak ik kennis, van oost naar west, van zuid naar noord, met mensen van de eigen kerk, maar ook met mensen van andere geloven, het katholicisme, de joodse traditie. Zij zoeken het zelfde als ik in mijn leven, met Gods Woord, als versterking, als hoop op een mooier leven.
Mag ik die zoektocht als vrouw ondernemen ? Evenzeer als de man dat mag doen. Ik voel het zelfs als mijn taak en verplichting naar mijn Schepper.
De Bijbel is mijn leidraad en zal mijn leidraad blijven. Er staan teksten die als vrouwonvriendelijk kunnen worden uitgelegd. Maar er zijn evenveel teksten die het tegendeel inhouden. De balans daartussen is uit het lood geslagen ten gunste van de man. Mijn kerk is een mannenbolwerk geworden. Dat kan en is niet de insteek van de Schepper.
Het is mensenwerk, ver van de Bijbel afgedreven. Mijn inbreng in mijn kerk is beperkt. Wat mij rest is zwijgen, of zoals mijn getrouwde homofiele zoon het zo mooi zegt: Mam, je mag slechts dweilen.
Als ik al in een kerkelijke commissie opgenomen word, staat die commissie toch altijd weer onder mannelijk toezicht, hij heeft het laatste woord. Daar heb ik mijn vraagteken geplaatst, daardoor zou ik mij buiten de gereformeerde leer hebben geplaatst. Is dat zo ? Die gereformeerde leer werd eeuwengeleden neergelegd in geschriften. Maar is ons geloof een geloof dat aan geen enkele verandering blootstaat? De geschiedenis bewijst het tegendeel. Luther en Calvijn hebben niet voor niets hun mond opengedaan. Ik kan de woorden van een predikant uit de Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt) bepaald niet onderschrijven. In het Reformatorisch Dagblad van 11 januari 2011 schrijft hij:
Man en vrouw zijn geschapen naar het beeld van God, gelijk van waarde maar niet gelijk in rangorde. De man heeft de leiding en is de eerst verantwoordelijke. Vrouwen hebben vele taken, maar degene die verantwoordelijk is om alles in goede banen te leiden, is de man.
Als ik dit lees, denk ik dat de schrijver Gods Woord niet juist verstaat, of niet juist uitlegt en het levende water, neergelegd in het Evangelie, tot stilstaand water brengt. Dat kan de bedoeling niet zijn.
Tijdens de langdurige opnameperiode van deze documentaire, heeft mijn zoektocht zich verdiept. Ik leer iets van de joodse traditie door de bezielende gesprekken die ik voer met Annet Betsalel. Ik leer er dat in dat geloof de vrouw bepaalt geen achtergestelde positie heeft. Wat ken ik eigenlijk van dit geloof, vraag ik me af. De havdalah ceremonie aan het einde van de joodse sjabbat is een openbaring voor mij, een heerlijk moment. Ik leer mijn zoon, homofiel en getrouwd, beter kennen en schaam mij, tegengehouden door mijn kerkelijke achtergrond van toen in december 2011, aan zijn huwelijk, niet te hebben deelgenomen ondanks zijn uitdrukkelijk verzoek. Mijn vriendschapsrelatie met mijn vriendin Rijnie Zuijdweg uit het Zeeuwse Kapelle-Biezelinge, lid van de Gereformeerde Gemeente, krijgt ondanks onze verschillende standpunten, een intensere kleur.
Mede hierdoor is de documentaire niet een “verhaal over Staphorst” geworden, de angst van zovele medebewoners. Staphorst weer als nationale schietschijf. De film reikt verder en is een pleidooi voor een gesprek tussen mannen en vrouwen over de positie van geloof binnen Nederland. Die discussie is hardnodig en kan niet alleen plaats hebben via de mond van mannen.
Vrouwen, waaronder ikzelf, willen daaraan deelnemen. Kerken lopen leeg, vervallen en reiken als treurige overblijfselen naar de hemel. De reformatorische gezindte lijkt die terugloop minder te treffen.
In het Oude Testament grijpen vrouwen in als de mannen verstek laten gaan. Als ik dat lees, denk ik niet dat ik als vrouw de heerschappij over de man wil voeren. Het enige dat ik zoek is meedenken en meedoen. Want ik heb geen dagtaak meer als vrouw van 65 aan eten koken en kinderen baren [ 1 Tim 5].
Gelukkig neemt Jezus het vaak voor vrouwen op. In Zijn tijd was het kennelijk ook al niet veel beter. Als een vrouw de zoom van Zijn kleed aanraakt om genezen te worden, wordt zij weggeduwd.
Wordt niet gezegd tegen Maria Magdalena… domme vrouw om met die dure zalf Jezus zijn voeten te wassen ?
Wordt er niet gezegd: Samaritaanse vrouw… bah, die slet ?
Wie blijven bij het kruis ?
Aan wie is Hij het eerst verschenen ?
Wie gaan kijken bij het graf als eersten ?
Wie vertellen Zijn Opstanding in de stad ?
Juist de vrouwen.